Στις αρχές του 19ου αιώνα, η Ανατολική Μεσόγειος αποτελούσε τον πυρήνα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Έπειτα από δεκαετίες πολιτικών διεργασιών και μεταβάσεων, εξεγέρσεων, επαναστάσεων, και σε ορισμένες περιπτώσεις μετά και από την ενεργή επέμβαση των αποικιακών δυνάμεων, η περιοχή κατέληξε στα μέσα του 20ού αιώνα να περιλαμβάνει τις ακόλουθες χώρες: Αίγυπτο, Ελλάδα, Ιορδανία, Ισραήλ, Κύπρο, Λίβανο, Λιβύη, Παλαιστίνη, Συρία και Τουρκία.

Τόσο στα παράλια της Ανατολικής Μεσογείου όσο και στην ευρύτερη ενδοχώρα κατοίκησαν, και σε ορισμένες περιπτώσεις κατοικούν ακόμη, πληθυσμοί που συχνά αυτοπροσδιορίζονται εθνοτικά ως «Έλληνες» ή «Ρωμιοί», και ταυτόχρονα θρησκευτικά, κατά κύριο λόγο, ως «χριστιανοί ορθόδοξοι». Ωστόσο, υπήρχαν παράλληλα Έλληνες καθολικοί και προτεστάντες, καθώς και Έλληνες εβραίοι και μουσουλμάνοι. Οι επαγγελματικές δραστηριότητες περιλάμβαναν από βιομήχανους και μεγαλέμπορους έως υπαλλήλους γραφείων, τεχνίτες και ανειδίκευτους εργάτες, και η πλειονότητα αυτών των Ελλήνων ανήκαν σε μεσαίες και κατώτερες κοινωνικές τάξεις.